غنی در اجلاس بین المللی سام: حکومت وعده‌های خودرا وفا کرده است

محمد اشرف غنی رییس جمهور کشور می‌گوید که دولت افغانستان در قبال تعهداتش به جامعه جهانی گام های عملی و مشخصی برداشته است.
آقای غنی که در نشست مقام های ارشد کشورهای کمک کننده به افغانستان (سام) در ارگ ریاست جمهوری سخن می گفت: پیرامون دستاوردهای حکومت در راستای اصلاحات گسترده صحبت کرد.

وی با بیان این مطلب که اداره افغانستان یک اداره کامل است گفت: " ما یک تیم واحد هستیم و کابینه‌ی متخصص داریم و برای اصلاحات بنیادین هماهنگ کار می‌کنیم".
آقای غنی کارکردهای حکومت را در قبال تعهداتش به جامعه بین المللی بنیادین خوانده و اظهار داشت: " حکومت به وعده‌های خود وفا کرده است".
رییس جمهور خاطرنشان ساخت که رسیدگی به همه مشکلات در وقت و زمان کم امکان پذیر نمی باشد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود از کشورهای کمک کننده، نیروهای ناتو و آیساف قدردانی نمود و افزود که حال نیروهای امنیتی افغان توانایی دفاع مستقلانه از کشورشان را دارند.
وی موارد زیر را از جمله دستاوردهای خواند که حکومت افغانستان پس از کنفرانس لندن روی دست گرفته است
- ایجاد کمیسیون اصلاحات انتخاباتی
- ایجاد کمیته ی ملی تدارکات ملی
- آغاز مبارزه جدی با فساد اداری
- بررسی مجدد پرونده ی کابلبانک
- حمایت از حقوق بشر و سهم دادن به زنان در سطوح بلند دولتی
- آغاز مبارزه جدی علیه کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر
- ایجاد کابینه ی متخصص به هدف حکومتداری خوب
- آغاز اصلاحات در نهادهای عدلی و قضایی
- تقویت سکتور خصوصی
- تصویب قوانین بانکداری به شمول قانون پولشویی
وزیر مالیه: مشکلات زیادی را به میراث گرفته ایم
اکلیل حکیمی وزیر مالیه کشور نیز در این نشست اظهار داشت که حکومت جدید مشکلات زیادی را به میراث گرفته است.
آقای حکیمی اظهار داشت که حل این مشکلات کار آسانی نیست؛ اما با وجود آن حکومت افغانستان پس از نشست لندن دستاوردهای مهمی داشته است.
وی، رسیدگی به ضعف بانکداری، خلای مالی، پرونده کابلبانک، افزایش عواید داخلی، بهبود سیستم گمرگی، ایجاد کمیته ی ملی تدارکات، کمیسیون اصلاحات انتخاباتی، ارایه برنامه عملی برای زنان، صلح و امنیت، ایجاد شوراهای جدید انکشافی و... را از جمله دستاوردهای حکومت برشمرد.
هیسم: جامعه جهانی متعهد به ادامه همکاری با افغانستان است
در همین حال؛ نیکولاس هیسم نماینده ویژه سازمان ملل در امور افغانستان تاکید نمود که این نشست نشان دهنده صداقت افغانستان در قبال تعهداتش به جامعه جهانی و زمینه ساز ادامه کمک های آینده جامعه بین المللی به افغانستان خواهد بود.
آقای هیسم بیان داشت که زمانی کمک های جامعه جهانی به افغانستان موثر می باشد که همه افغان ها در آن سهیم باشند.
وی خواهان ارایه گزارش حکومت افغانستان پیرامون دستاوردهایش پس از کنفرانس لندن شد و گفت: " از کنفرانس لندن و تعهدات حکومت جدید افغانستان ۹ ماه می گذرد و باید افغانستان از پیشرفت های خود در قبال تعهدات به جامعه جهانی گزارش دهد".
نماینده ویژه سازمان ملل در امور افغانستان با ابراز نگرانی از افزایش تلفات افراد ملکی در این کشور، یکبار دیگر از ادامه کمک های جامعه جهانی به افغانستان خبر داد.
آقای هیسم گفت: " کمک های جامعه جهانی ادامه خواهد داشت... این جلسه به معنی ختم کار نیست و همه اشتراک کنندگان باید بحث های آزاد و صادقانه یی داشته باشد تا گامی در راستای خودکفایی افغانستان برداشته شود".
گفتنی است که دولت افغانستان در نشست مقام های ارشد کشورهای کمک کننده به افغانستان، درباره تعهداتی كه در نشست توكيو و لندن به جامعه جهاني داد، گزارش می‌دهد.
در کنفرانس سه سال قبل در توکیو که زیرعنوان "حسابدهی متقابل" برگزار شد؛ جامعه جهاني تعهد كرده بود كه ۱۶ ميليارد دالر برای ثبات و پيشرفت افغانستان كمک كند.
در بدل این کمک ها، جامعه بین المللی از افغانستان خواهان مبارزه جدی علیه فساداداری، قاچاق موادمخدر، ایجاد حکومت داری خوب، تامین حقوق زنان و کودکان شده بود.
در کنفرانس لندن که هشت ماه قبل برگزار شد؛ رهبران حکومت وحدت ملی با تاکید به عملی شدن تعهداتش، خواهان ادامه همکاری های جامعه جهانی با افغانستان شد.

ولادیمیر پوتین به چین سفر می‌کند

ولادیمیر پوتین؛ رییس جمهور روسیه به پکن می‌رود تا در مراسم جشن هفتادمین سالروز پایان جنگ جهانی شرکت کند.

پوتین فردا ۲ سپتامبر برای یک سفر رسمی به جمهوری خلق چین میرود تا در مراسم رسم و گذشت نظامی به مناسبت هفتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم و «پیروزی مردم چین بر تجاوزگران جاپان» شرکت کند.
این مراسم روز پنجشنبه برگزار می‌شود.

«آندره دنیسوف» سفیر روسیه در پکن به نشریه «کامرسانت» گفت: علاوه بر دیدار روسای جمهور دو کشور، مقامات مذاکرات وسیعی را برگزار خواهند کرد.
انتظار می‌رود در این دیدارها بیش از ۲۰ سند به امضا برسد.

رییس دادستانی نظامی ولایت بغلان ترور شد

رییس دادستانی نظامی ولایت بغلان صبح امروز سه شنبه به دست مهاجمان ناشناس کشته شد.

سید منور آغا صبح امروز زمانی که عازم محل کارش بود در منطقه بالادوری شهر پلخمری، هدف تیراندازی افراد مسلح ناشناس قرار گرفت و جان خود را از دست داد.

عاملان این حمله که تاکنون شخص یا گروهی مسوولیت آن را برعهده نگرفته، موفق به فرار شده‌اند و تحقیقات در مورد این قضیه جریان دارد.
چند ماه پیش نیز کارمندان دادستانی در ولایات کابل و بلخ مورد حمله مخالفان مسلح قرار گرفتند.
در آن زمان، در نتیجه دو حمله انتحاری به دادستانی کل در کابل و یک حمله گروهی مخالفان مسلح به دادستانی ولایت بلخ ۲۲ نفر کشته و ۹۲ نفر دیگر زخمی شدند.

جنرال دوستم: پاکستان باید به لیست سیاه سازمان ملل اضافه شود

همانند سایر افغانها، جنرال عبدالرشید دوستم معاون اول ریاست جمهوری نیز پاکستان را عامل عمده بدبختی و ناامنی در افغانستان می‌داند.
آقای دوستم شب گذشته پس از برگشت از ولایات فاریاب و سرپل به کابل در جمع از افرادیکه به پذیرایی‌اش جمع شده بودند گفت: با در نظرداشت حمایت پاکستان از گروه‌های تروریستی و سازمان دهی حمله یازدهم سپتمر 2001 بر امریکا، شورای امنیت سازمان ملل باید این کشور را در لیست سیاه قرار دهد: چرا این پاکستان را به لیست سیاه ناقض حقوق بشر درج نمی‌کنند و بالایش فشار نمی‌آورند؟ خواهش ما از شورای امنیت سازمان ملل اینست که بالای پاکستان فشار بیاورد و دست‌اش را از حمایت تروریستان بگیرد.»

پس از آنکه در ماه گذشته ناامنی در ولایت فاریاب افزایش یافت، شورای امنیت ملی افغانستان از جنرال دوستم تقاضا کرد تا برای پاکسازی این ولایت از وجود مخالفان مسلح، رهبری جنگ را به دست گیرد.
جنرال دوستم با افرادش و نیروهای افغان علاوه بر پاکسازی فاریاب، مناطق ناامن ولایت سرپل را نیز به کنترول دولت درآورد و شب گذشته دوباره به کابل برگشت.
به باور آقای دوستم، اگر وی رهبری جنگ را به دست نمی‌گرفت، ولایت فاریاب به دست طالبان سقوط می‌کرد و ولایات کندز، بدخشان و بلخ هم زیر تهدید جدی امنیتی قرار می‌گرفت.
معاون اول ریاست جمهوری می‌گوید که در جریان عملیات افراد بلند پایه استخبارات پاکستان، داعش، چچینی و ازبکستانی را از پا در آورده‌اند.
اما جنرال دوستم می‌گوید: برایش ثابت گردیده که دشمن اصلی مردم افغانستان، اداره استخبارات پاکستان است: «ما با داعش، پاکستانی‌ها و با آی آس آی می‌جنگیم، این گپ را هوایی نمی‌گویم، از چندین سال به اینسو آن‌ها وطن داران و بزرگان ما را به شهادت می‌رسانند، دشمن همه ما همین پاکستان و آی آس آی است.»
آقای دوستم هم‌چنان گفت که قرار است عصر امروز(سه شنبه) گزارش عملیات‌ها در ولایات فاریاب و سرپل را به شورای امنیت ملی افغانستان ارایه کند و در صورت که رییس جمهور به وی اجازه دهد، آماده است تا به هدف سرکوب مخالفان مسلح به سایر ولایات افغانستان برود.
آقای دوستم به این باور است که مخالفان مسلح به‌خصوص گروه داعش نه تنها که افغانستان را با مشکل مواجه ساخته، بلکه کشورهای آسیای میانه به‌خصوص روسیه را نیز تهدید می‌کند.
وی از روسیه خواست تا خاموشی‌اش را بشکند و نیروهای افغان را در کار مبارزه با این پدیده، با فراهم اوری تجهیزات نظامی کمک کند.
حکومت افغانستان گفته، تا زمانیکه پاکستان دشمن افغانستان را دشمن خود نخواند و با تروریستان به گونه جدی مبارزه نکند، از این کشور هیچ گونه توقعی برای ختم جنگ و یا میانجیگری برای مصالحه با مخالفان مسلح ندارد.

گام به گام به‌سوی موفقیت!

سپاسگزارم از مهرورزی و ارج گذاری بزرگواران و اهل قلم، به خاطر بها دادن به مقاله ام در جشنواره مقاله نویسی «زندگی صلح آمیز.»
همچنان سپاسگزاری میکنم از نهاد مردمی افغانستان و شبکه رادیو نهاد به خاطر راه اندازی این جشنواره.
مقام دوم را کسب کردم.

چرا این بینش بی‌برگشت را پاس‌می‌داریم!

کسی چشم به جهان هستی گشود و زمینی شد؛ سال‌ها زندگیکرد و تجربه‌های تلخ و شیرین زندگی را چشید. درس خواند، هنر آموخت، عاشق شد، شعر سرود و زندگی مشترکی را با هزار دغدغه شروع کرد. در این مسیرِ پُر خم و پیچ، با بُن‌بستی مواجه شد که تنها راه برون رفت از آن را رفتن به ابدیت می‌دانست و بر این تصمیم خود قاطعانه ایستاد و عمل کرد. این بُن‌بست می‌تواند فقر باشد؛ مشکلات خانوادگی باشد و یاهم دردی باشد که مقتدر برای گفتن‌اش جرأت نکرد و با همان حرف نگفته رفت.

اینکه این بینش چقدر عاقلانه و خردمندانه بوده است و چه استدلالی می‌تواند آنرا توجیه کند، تا این‌جای کار قناعت من و هزاران من دیگر را حاصل نکرده است.
اما؛ خودکشی را با این‌گونه بیانات فلسفی و قضاوت‌های غیر واقع‌گرایانه نمی‌توان توجیه کرد.
مقتدر زندگی کرد و مثل هم‌نسلان خودش نفس می‌کشید و می‌خورد و می‌نوشید، اما باورها و نگرش‌های او، او را به‌سمت و سوی این تصمیم بی‌برگشت همراهی کرد.
این بینش امروزه در ذهن و روان هزاران جوان افغانستانی لانه کرده و آنان را می‌آزارد و از آنان قربانی می‌گیرد. اینکه یک تعداد از کسانی آمده‌اند و تصمیم حامد مقتدر را توجیه می‌کنند و این بینش بی‌برگشت وی را پاس‌ میدارند، در همین تفکر و اندیشه به‌سر می‌برند و دریچه امید را دیگر بسته‌اند و نمی‌گشایند. با تأسف باید گفت، دیر یا زود شاهدِ تکرار این ماجرا خواهیم بود. مقتدر سومین شخص از میان شاعران و نویسندگان بلخ است که دست به خودکشی زده‌اند.
بیایید بر بینش‌های بی‌برگشت و میان‌تهی خودمان نظراندازی کنیم و از این لجن‌زار فکری خودمان را بیرون کشیم.

تجمع معتادین، تداعی‌گر زشت‌ترین تصویر از شهر مزارشریف

این‌روزها چهره‌ی شهر مزارشریف عوض شده است. چهره‌ی که سال‌هاست پیام آور صلح، دوستی و صمیمیت است. روزگذشته چهار سمت شهر را یک دور زدم و کماکان به چهره عوض شده‌ای شهر خیره شدم. در گوشه و کنار جاده‌های عمومی با انبوهی از جوانان، کهن‌سالان و کودکانی مواجه شدم که نسبت به گذشته‌ها متفاوت‌تر و با وضعیت نگران کننده‌تری به نظر می‌رسیدند.

در سمت شرق شهر، در میان جاده احمدشاه مسعود شهید، گروه گروه از جوانانی را دیدم که همه یکجا نشسته‌اند و با چهره‌های زرد و خاک‌آلود و موهای ژولیده به اطراف خود نگاه می‌کنند. کمی پیش رفتم-متوجه شدم آنان معتادین مواد مخدر هستند و برای استفاده از هیروئین و انواع مواد مخدر در کناره‌های این جاده و در میان گل‌دان‌ها که برای زیبایی شهر ساخته شده است، جا گرفته‌اند و با وضعیت نامناسبی به‌سر می‌برند.

این معتادین درست در مقابل مکتب لیسه سلطان غیاث‌الدین در سمت شرق روضه مبارک جا گرفته‌اند و این زشت‌ترین تصویری‌ست از شهر مزارشریف. این جاده یکی از جاده‌های عمومی شهر است که تمامی مهمانان داخلی و خارجی با گذشتن از همین جاده وارد شهر می‌شوند و یکی از جاده‌های مزدحم و معروف شهر به‌شمار می‌رود. تجمع معتادین مواد مخدر در میان این جاده، چندین نگرانی جدی را به‌دنبال دارد.

یکی اینکه دانش‌آموزان مکتب سلطان غیاث‌الدین همه روزه با دیدن معتادین موادمخدر با یک تصویر زشت و زننده مواجه می‌شوند و از نظر روحی و روانی آسیب می‌بینند. دیگر اینکه در چند قدمی این جاده لیسه افغان-ترک شهر مزارشریف، دانشگاه مرکزی بلخ، چندین آموزشگاه و یک دانشگاه خصوصی وجود دارد که روزانه صدها جوان(پسر و دختر) دانشگاهی و کودکان دانش‌آموز از همین مسیر می‌گذرند، بناءً موجودیت این معتادین در این مسیر، در ذهن آنان حرف و حدیث‌های ناخوش‌آیندی را تداعی می‌کند و آسیب‌های روحی و روانی شامل حال آنان می‌شود.

با دیدن این وضعیت، ذهنم نگران و پراکنده شد؛ چند دقیقه در اینجا ایستادم و برای آنانی که زندگی و صحت را به‌باد داده‌اند و به‌سوی مرگِ تدریخی گام می‌گذارند، آهِ بلندی سردادم. به مزارشریف، شهر صفا و صمیمیت، شهر صلح و دوستی، شهر همدلی و وحدت اندیشیدم. شهری که امروزه زبان زد عام خاص است و از شهرت منطقه‌ای و جهانی برخوردار است. زیبایی و آبادانی‌اش قابل توصیف و تعریف و حکومت داری در این شهر نیز مورد پذیرش و حمایت مردم. اما نابسامانی‌های اخیر در این شهر مارا به فکر فرو می‌برد به این همه بدبختی که روز به روز درحال گسترده‌تر شدن است. گاهی به حال و هوای رهبرانی سیاسی و جهادی مان نگاه می‌کنم به شعارها و حرف‌های میان‌تهی و پوچ آنان می‌اندیشم. نمی‌دانم در کدامین لایه‌ها باید علاج این همه درد و بدبختی را جست‌وجو کرد. درد اعتیاد جوانان به مواد مخدر، دردی‌ست جانکاه و نگران کننده. با گذشت هر روز معتادین مواد مخدر افزایش می‌آبد و به چهار سمت شهر پراکنده و بی‌سرنوشت سرازیر می‌شوند. وجود معتادین مواد مخدر تنها در سمت شرق روضه شریف خلاصه نمی‌شود، این یکی از ده‌ها نقطه‌یی‌ست در اطراف شهر که معتادین مواد مخدر برای خودشان انتخاب کرده‌ و فضای شهر را آلوده ساخته‌اند.

در یک سال پسین، بیکاری و افزایش روز افزون معتادین مواد مخدر چهره پاک و تاب‌ناک این شهر را آلوده کرده است و این خود نمایان‌گر یک تصویر نگران کننده بر آینده این شهر است. نظر به گزارش‌های موجود تعداد معتادین به مواد مخدر از مرز یک صد هزار تن در این شهر گذشته است و این رقم روز به روز در حال افزایش است. بیشتر استفاده کنندگان مواد مخدر در شهر مزارشریف(ولایت بلخ) جوانان و کودکان زیر سن هستند که آینده سیاه و تاریک را برای خود و برای شهر و کشور رقم خواهند زد. مسوولان محلی و مسوولان ذیربط در این بخش، نیز توجه قابل ملاحظه‌ای انجام نمی‌دهند. این تصویر رفته رفته در ذهن‌ها تداعی می‌گردد. تصویری که نه شایسته این شهر است و نه هم شایسته شهروندان و مسوولان این شهر.

ضرور است که مسوولان محلی و مسوولان ادارات ذیربط از دفاتر شان سر بیرون کنند و به جاده‌های عمومی شهر قدم زنند، تا مشکلات و نگرانی‌های موجود در شهر را از عینک خود نگاه کنند. 

نویسنده: ذبیح الله عسکرزاده

احترام به هویت چند لایه‌یی گامی به‌سوی ملت شدن

در این روزها بحث‌های جدی در رابطه به توزیع شناسنامه(تذکره)‌های الکترونیک به‌شدت بالا گرفته است. شهروندان کشور می‌گویند توزیع شناسنامه‌های الکترونیکی یکی از دستآوردهای بزرگِ نظام پساطالبانی‌ست و این خود نشان‌دهنده پیشرفت و گام نهادن به‌سوی ملت شدن است. شناسنامه‌های الکترونیک با امکانات الکترونیکی و مجهز با فن‌آوری‌های مدرن و عصری آماده شده است و براساس گزارش‌ها هیچ مشکلی برای توزیعش وجود ندارد. اما برخی از حلقات خاص در لایه‌های درونی نظام و بیرون از نظام کنونی با توزیع این شناسنامه‌ها به‌شدت مخالفت نشان می‌دهند و برای اینکه کلمه افغان در آن باید ذکر شود، پافشاری دارند. این پافشاری‌ها و چرخیدن به ‌باورهای کهن و قبیله‌ای که ملیت‌ها را باهم مدغم بسازد و از یک جامعه کثیرالهویت به یک جامعه تباری و تک قومی تقلیل یابیم، در چنین زمانی کار به‌ جایی نخواهد برد و هیچ پشتبانه مردمی هم نخواهد داشت. چون من افغانستانی هستم و هویت ملیتی‌ام تاجیک است و کسی دیگری که در همسایگی من است، پشتون می‌باشد و فاصله خانه‌های مان تنها دیواری‌ست که سهم من و سهم اورا جدا کرده است. من به هویت و ملیتش احترام قایلم و از وی نیز همین توقع را دارم.

هویت چند لایه‌یی(کثیرالهویت) در جوامع متمدن از ارزش‌های والای دموکراتیک محسوب می‌شود و این رنگینی ملت‌ها را در یک نظام مردمی نشان می‌دهد که همه باهم زیر یک چتر برای ملت شدن در کنار هم‌اند. اگر ملیت‌ها در محور یک ملیت خاص بچرخند و همه‌ی آن خُرده ملیت‌ها هویت اصلی و قومی خودش را فدا کند، در واقع معنی و مفهوم ملت شدن در این‌جا از بین می‌رود و همان هویت تباری و تک قومی حکم‌فرما می‌شود. این‌جاست که تضادهای فکری و فرهنگی در چنین جوامعی باعث اختلافات شدید میان ملیت‌ها می‌شود و ملیت‌های مدغم شده در محور ملیت افغان از نظر روانی احساس حقارت می‌کنند و خودشان را مستعمره می‌پندارند. این حس می‌تواند زیان‌بار باشد و برای بقاء و پایداری نظام‌های سیاسی هم یکی از خطرات جدی محسوب می‌شود. هم اکنون بحث این‌جاست که در شناسنامه‌های الکترونیک با وجود آن‌که جمهوری اسلامی افغانستان نوشته می‌شود؛ واژه افغان نیز به‌گونه تنهایی ذکر شود. این نگرش در واقع زیر پا نهادن ارزش‌ها، فرهنگ‌ها و هویت چند لایه‌یی ملیت‌های دیگری‌ست که در کشوری به‌نام افغانستان زندگی می‌کنند و شهروندان افغانستان هستند.
اگر قرار باشد که ما ارزش‌های هویتی یک جامعه چند فرهنگی و چند قومی را نادیده بگیریم و خواسته‌های چند فرد محدود را بالای یک بخشِ بزرگی از شهروندان کشور که دارای هویت‌های متفاوت هستند، تحمیل کنیم؛ پس چرا داد از دموکراسی می‌زنیم و ادعای دموکراتیک بودن داریم. متاسفم! این بحث‌ها امروزه بیشترینه از سوی کسانی مطرح می‌شود که خودشان ‌را دموکراتیک‌تر از هر شهروند افغانستانی می‌پندارند. این پندارها چنان مسیر اصلی این افراد را جهت داده است که حتی ملیت‌های غیر افغان را حرامی می‌دانند و این مسئله به‌شدت با ارزش‌های اخلاقی و انسانی در تضاد و تقابل است.
خوش‌بختی و سعادت‌مندی مان در این نیست که هویت یک ملیت خاص را بر اقوام و هویت چندلایه‌یی کشور تحمیل کنیم و این کارمان را زیستن زیر یک چتر بدانیم. هر قوم و ملیتی که امروزه ادعای بلند بالا دارد، میراث‌دار فرهنگ‌ها و تمدن‌های بزرگی هستند که دیروز یک بخشی از جهان را اداره می‌کردند و امروزه نیز با حفظ نام و ملیت شان در پی تداوم و غنی سازی فرهنگی هستند.
اگر قرار بر این باشد که ما برای ملت شدن همه ملیت‌های خرد و بزرگ در افغانستان را بر محور یک قوم و ملیت بچرخانیم، این نگرش اصلا اشتباه است و ما را از مسیر اصلی مان که همان ملت شدن است منحرف می‌سازد. قبول جامعه کثیرالهویتی، چند فرهنگی و چند قومی یکی از مؤلفه‌های اساسی ملت شدن است و این مؤلفه‌ها عناصر شکل دهنده ملت‌های بزرگ می‌باشند. کشورهای متمدن با حفظ ارزش‌های ملیتی و چند فرهنگی و چند قومی در این راستا گام نهادند و بر داشته‌های فرهنگی ملیت‌ها ارزش گذاشته و برای ملت شدن به هویت چند لایه‌یی شهروندان شان احترام گذاشتند.
اکنون اگر حکومت وحدت ملی با حفظ ارزش‌های ملیتی و چند فرهنگی و چند قومی شهروندان کشور این بحث‌ها را فروکش نکند و برای ملت شدن گام برندارد، در واقع بر عقب خواهیم رفت و یک دستآورد بزرگی را که توزیع شناسنامه‌های الکترونیک است و برای شهروندان کشور اعتبار و اعتماد ملی و بین‌المللی می‌بخشد، از دست خواهیم داد. وقتی توزیع شناسنامه‌های الکترونیک را یک پروسه ملی و یک دستآورد بزرگ می‌دانیم، بیایید بپذیریم که هویت چند لایه‌یی نیز از مؤلفه‌هایی ا‌ست که خودمان برآن تاکید داریم و ملی بودن همین که بر تمام اقوام و هویت‌های موجود در جامعه احترام گذاشته شود و با حفظ ارزش‌های آن‌ها می‌توان واژه ملی را معنی و مفهوم بخشید.

نویسنده ذبیح الله عسکرزاده